zo maar wat observaties.........

Hoi iedereen,

Het was erg leuk om te horen dat er nog steeds diehards zijn die lezen. Ik zal blijven schrijven want het veroorzaakt bij mij dat ik deze ervaring in Cambodja nog steeds zie als iets dat bijzonder is en dat ik moet waarderen - elke dag.

De reacties veroorzaakten ook dat ik wat terug ging denken over mijn start hier in Cambodja en hoe fout ik af en toe zat met mijn aannames en inschattingen. Ik zal twee met jullie delen uit 2010, mijn start hier– just for fun ;-)

A- lopend over straat in een provincie standje, kwam ik een klein vies jongetje tegen met een plastic zakje in zijn hand met geel semi vloeibaar spul er in. Wat zou dat zijn dacht ik? In de loop van dezelfde week zag ik nog veel meer kinderen rondlopen met die gele zakjes vlak onder hun neus gehouden. Nu wist ik wat het was: lijm snuivers! Ik was zwaar geschokt dat dit ook in Azie voorkomt!

B – een paar weken later: reizend met mijn overheids collega’s in de provincie. We stopten bij een klein kraampje met een metalen ding en grote gele stokken. Mijn collega vroeg me of ik een drankje wilde en legde uit dat de stokken rietsuikerstokken zijn en dat ze die persen in de metalen contraptie en dat dan mengen met ijs. Natuurlijk moest ik dat gaan proberen! Tot mijn verbazing kreeg ik mijn heerlijke gele suikerriet sap in een plastic zakje met een super kort rietje er in gestopt.

Jullie begrrijpen hem natuurlijk al wel: de gele zakjes waar de kinderen mee rondliepen bevatten helemaal geen lijm maar suikerriet sap, waar ze aan liepen te lurken door het kleine rietje – en kinderen in de provincie zien er wel vaker vies uit omdat ze nu eenmaal heel veel buiten zijn.
Mijn inschatting bleek volledig gebaseerd op mijn ervaringen in centraal en zuid Amerika en compleet verkeerd. Ik kan je wel vertellen dat het schaamrood me even naar de kaken steeg en ik heb het verhaal hier nooit aan iemand durven vertellen. Gesproken van een achterdochtige geest!

A – voor het eerst rondfietsend door Phnom Penh viel me op dat er heel veel rekken met kleding op de stoep stonden en ik werd helemaal blij bij de gedachte aan zoveel kledingwinkeltjes (jullie kennen me een beetje!).

B – de koe bij de horens pakkend ging ik een volgend weekend lopend op pad om de kleding eens echt goed te kunnen bekijken, passen en kopen als ik iets leuks tegenkwam. Maar al lopend langs die rekken met kleding zag ik dat het allemaal oude spullen waren, some nat, soms vies, soms met gaten er in. Ik raakte in de war! De huizen waar de rekken voorstonden leken ook helemaal niet op winkels maar op gewone woonhuizen. Ook zo raar.

Eindelijk drong het tot me door: het waren geen rekken met te verkopen kleding maar gewoon rekken met de was van het huis waar ze voorstonden. Ik was maar wat blij dat ik nog geen kleding had beetgepakt en van het rek gehaald ;-) Dat was pas schaamte van de bovenste plank geweest.

Zo zie je maar hoe fout je kan zitten als je eerdere ervaringen uit een ander land/werelddeel projecteert op een nieuwe omgeving. In mijn geval waren er vele van dit soort misvattingen aangezien ik geen enkele ervaring in Azie had. Toch denk ik dat het me geholpen heeft om te realiseren dat je echt altijd een open geest moet houden voor wat je ziet en wat je niet gegrijpt en dus moet onderzoeken voordat je conclusies trekt. Tot de dag van vandaag gaat dat principe nog steeds op – ik leer nog elke dag!

Dit zijn onderwerpen van gesprek die ik veel heb met de mensen waar ik mee omga hier en die allemaal uit andere landen komen en ook regelmatig de plank volledig mis slaan, net als ik. Het is zoooo interessant om te zien hoe dat werkt in je geest en hoe dat dus ook moet zijn voor de Cambodjanen zelf, die zich moeten aanpassen aan al die verschillende buitenlanders waar ze mee werken.

Het is echt niet makkelijk, maar wel heel erg interessant! In mijn volgende leven moet ik iets van antropology of zo gaan studeren ;-)

Een constatering die we allemaal maken over Cambodja is dat iedereen na zijn eerste jaar hier dacht dat ze de omgeving wel zo’n beetje begrepen hadden.
Na het tweede jaar echter blijkt dat hoewel je al veel weet je je realiseert dat dat ‘veel’ relatief heel erg weinig is. Je voelt alsof je achteruit aan het gaan bent.
Dat is ook het moment waarop voor veel buitenlanders de frustratie weer terug komt in hun werk en leven hier en dan verdwijnen er groepen buitenlanders naar een ander land.
Het derde jaar is dan ook meteen het moeilijkste jaar omdat je je realiseert hoe lastig de cultuur is, maar je er wel mee moet/wilt werken. Als je dat jaar overleeft is de kans groot dat je hier voor altijd blijft (zegt men).

Voor mij is echter drie jaar genoeg. Ik merk dat ik te veel last krijg van het gebrek aan vuur en passie bij de Aziaten in het algemeen. Ik mis de echte emoties die ik wel heb gevonden in alle latijns Amerikaanse landen die ik heb bezocht en de cultuur die ik gewend ben van van geboorteplaats Amsterdam. Het heeft toch wel heel grote waarde voor mij als mensen ECHT boos kunnen zijn en ook echt BLIJ kunnen zijn en uitbundig vieren als er iets te vieren is. Azie is echter alles daartussen in - erg gereserveerd en voorzichtig met emoties. Ze accepteren mijn emotionele uitbarsting na twee jaar - vooral mijn vrolijke uitbarsting geven hen veel plezier - maar ik moet blijven oppassen en ik krijg nooit hetzelfde terug.

Mijn contract is tot einde van dit jaar, maar ik ga zeker proberen hier ietsje eerder weg te zijn. Waar naar toe is nog de vraag – hangt in hoge mate af van de mogelijkheden om nieuw werk te vinden.

Tot de volgende keer en iedereen in Nederland: geniet van de zomer die eindelijk is ingezet!!!!